Գոհար Հայրապետյանն իր էջում գրել է. Էս կյանքի ընթացքում ես համոզվեցի, որ մեզ հիմնականում փոխում են մեր սերերն ու պատ երազմերը: Պատ երազմները առանձնահատուկ դա ժան են փոխում. 1-ին Արցախյանից հետո ցուրտը նենց է մտել ոսկորներս, որ
մինչ օրս մրսում եմ, տաքանում եմ միայն +35 ին: Սակայն գաղափարը, որ հաղթել ես, ամեն ինչ չեզոքացնում էր: Իսկ էս վերջինի պատ երազմից հետո հենց զինվոր եմ տեսնում, ցանկանում եմ վազել գրկել, փեշերս փռել վրան, պաշտպանել, թեև գիտեմ,
որ իրենք սաղիցս ուժեղ են: Եվ ես գիտեմ, որ միայն մի ձև ունեմ դա անելու. ցանկանցած առիթով բարձրաձայնելով խնդիրները, լուսաբանելով դեպքերը, խոսելով բանակի, զինվորի, սպայի, ազատամար տիկի, վետերանի, հաշ մանդամի մասին: Որ ոչ մենք՝ իբրև
հասարակություն, ոչ էլ քաղաքական ուժերը չմոռանան, որ ՀՀ-ն Խաղաղ օվկիանոսում չի գտնվում, կողքներս էլ հայասեր դելֆիններ չեն լող տալիս: Մենակ հայ զինվորն է մեր անվտանգության միակ երաշխիքը: Ինքը կպահի մեզ, կապրենք, չի պահի՝
ոտատակ կգնանք: Մենք էլ պարտավոր ենք դողալ յուրաքանչյուր զինվորի վրա: Կլոր տարի, առանց էտ կամուֆլյաժային պաթոսի: Էս նկարն արվել նոյեմբերի տասնութի գիշերը, երբ ես արդեն գժա նոցի ճամփան էի բռնել, քանզի կամավոր ճակատ գնացած ամուսնուցս
ոչ մի լուր չունեի: Եկավ, գրպանի մեջ տուշոնկի թուղթը՝ վրան ֆլոմաստերով սրտիկ նկարած «Զինվորիս» մակագրությամբ և երկու փ ամփուշտ, որ գերի չընկնի: Սակայն քանիսը չեկան… Ու էդ ժամանակ հասկացա, որ իբրև հասարակություն մենք
պարտավոր ենք միշտ պահանջել, որ ԶՈՒ-ում անհետաձգելիորեն իրականացվեն արմատական բարեփոխումներ: Հանուն մեր զո հված տղաների ու ապագա զինվորների: #մենքԵնքՄերԲանակը #բանակիԿողքին
