Արամ Գևորգյանը գրում է. Էդգարը Սազբանդյանը Երևանից էր։ Ավարտելով դպրոցը՝ խոհարարություն է սովորում։ Կիսատ թողնելով ուսումը 2020 թվականի հուլիսի տասներեքին զո րակոչվում է բանակ։ Վեց ամիս պիտի ծա ռայեր Արմավիրի ուսումնական
զո րամասում, որից հետո տեղափոխվեր Դիլիջան։ Բայց չհասցրեց. Երեք ամսվա զինծա ռայող էր Էդգարը, երբ սկսվեց պատ երազմը։ Հոկտեմբերի քսանին Արմավիրի զո րամասի նորակոչիկներին
նույնպես ուղարկում են Արցախ՝ Սանասարի (Կուբաթլուի) դիրքերը պաշտ պանելու։ Մյուս օրը՝ հոկտեմբերի քսանմեկին, իրեն ամրակցված գն դացրով ընկերների նա հանջը ապահովելիս զո հվում է Էդգարը… 2013 թվականից Էդգարը դհոլի էր
հաճախում, բազմաթիվ առիթներն էր ունեցել միջազգային բեմերում բարձր պահելու հայ ազգի և ՀՀ-ի անունը։ Ու նույն հայ ազգի խաղաղության ու անվտանգության համար էլ իր տասնուծթ տարեկան կյանքը, առանց մեկ վայրկյան վարանելու, զո հեց հանուն հայրենիքի։ Հ իշատակդ վառ, Էդգար ջան։
