Քանի օր է՝ ուղեղս չի ընկալում՝ ինչպես կարող է հայը պղծ ել զինվորի շիրիմը․․․ Միթե՞ դրա պատասխանը պիտի լիներ հայրենիքի համար զո հված երիտասարդի շիր իմի պ ղծումը․․․
Աշոտ Տեր-Մինասյանը գրում է. Քանի օր է՝ մտովի շարադրում եմ հերթական վան դալիզմի մասին ասելիքս ու այդպես էլ չեմ կարողանում համապատասխան բառեր ու որակումններ գտնել։ Չեմ հասկանում, ուղեղս պարզապես չի ընկալում, թե ինչպես կարող է հայը պղծ ել Եռաբլուրում հանգչող զինվորի շիրիմը․․․ Ընդունենք՝ զ ոհվածի
մայրը անտեղի է վիր ավորել Քոչարյանին, ընդունենք՝ այդ ծանր խոսքերի հասցեատերը Քոչարյանը չէ, սակայն կարելի է չէ՞ հասկանալ որդեկորույս մոր հոգեվիճակը, որը հողին է հանձնել իր ԱՄԵՆԱԹԱՆԿԸ։ Միթե՞ դրա պատասխանը պիտի լիներ հայրենիքի համար զո հված երիտասարդի
շիր իմի պ ղծումը․․․ Գրեթե վստահ եմ, որ Քոչարյանն անձամբ հազիվ թե գոհ կլինի իր «երկրպագուների» նման «աջակցություններից»։ Բայց կարևորը դա չէ․ մտատանջողն այն հարցն է, թե մինչև ե՞րբ ու մինչև ո՞ր աստիճանի պիտի հասնի «հայի» բարոյական անկումը, ո՞վ պիտի պատասխան տա ոչ միայն կոնկրետ այս հա նցագործության, այլև
ազգի միասնությունը քա յքայող բարոյալքման համար։ Քանի որ ինքս չունեմ այս հարցի պատասխանը, ի վերջո, որոշեցի անկարողությունս բարձրաձայնել ու դիմել ՖԲ-ի այն ընկերներիս, որոնք գուցե կկարողանան բացատրել եւ գնահատական տալ կատարված վայրա գությանը և պատասխանել մաշվող, բայց մեզ համար մշտապես արդիական հարցին՝ Ի՞ՆՉ ԱՆԵԼ․․․
