Լինում են, չեն լինում ամուսիններ… շիլաներ եփում, ձմռան համար փակոցներ պատրաստում: Ինչպես և բոլորը՝ մեծանում, ծերանում: Պատշգամբում պահում են հեծանիվներ, մահճակալի տակ՝ փոշոտ արկղեր, մեջը ամանորյա խաղալիքներ ու աստղիկ:
Ընդհանուր առմամբ, վատ չիէն ապրում, ոչ մի բանի պակաս չունեին: Ամեն ինչ հաշվարկած, համաչափ: Հատուկ օրվա համար կինը տոնական կարմիր զգեստ էր պահել, երկու թանկարժեք օծանելիք, մի զույգ ոչ պակաս թանկ կոշիկ, 6 հատ հախճապակե բաժակ ու
մի շիշ էլ չինական օղի: Իսկ սպորտային պայուսակներից մեկի մեջ փչովի նավակ կար: Ժամանակն անցնում էր, բաժակները դեղնում էին, մահճակալի տակի աստղիկը խամրում էր ձանձրույթից.. Հագուստի պահարանում ցեց էր հայտնվել, իսկ նավակը
չորացել ու փշրվում էր: Հեծանիվները ժանգոտել էին: Նույնիսկ փակ օծանելիքն էլ գոլորշիանում: Ամեն ինչ սպասում էր իր ժամին, հատուկ օրվան… Բայց երկար սպասված առանձնահատուկ օրը շատ անսպասելի եկավ… Կինը պատուհաններն էր լվանում,
պատահաբար սայթաքեց ու ընկավ: Նույն օրն էլ ամուսնու մոտ սրտի կաթված եղավ: Նրանցից ոչ մեկը էլ տուն չվերադարձավ: Նրանց հիշատակին խմեցին՝ հենց այն հախճապակե բաժակներով, որոնք այդպես էլ մնացել էին չօգտագործված: Մի քանի օրից երեխաները
տանը կապիտալ մաքրություն արեցին. աղբանոց գնացին հեծանիվները, նավակը, կոշիկները: Իսկ կարմիր զգեստով էլ մահճակալի տակ տարիներով կուտակված փոշիները մաքրեցին… Մի մոռացեք ապրել հիմա ու այսօր… մի սպասեք հատուկ օրվա…
