Զավեն Մկրտչյանը գրում է. Ուղիղ 1 տարի առաջ, հենց այսօրն էր։ Հայկազիս տեսա վերջին անգամ այսպիսին, քույրերը` կենդանի վերջին անգամ։ Սա ամենաերկար ընդմիջումից հետո , երկար սպասված` մոտ իննը ամիս, հուլիսյան մար տերից հետո, սակայն շատ կարճ տևած հանկարծակի տեսակցություն էր։ Հայկազս անվերջ
կատակում էր, սակայն աչքերում որոշակի թա խիծ կար, դա հիմա ավելի է նկատելի դառնում, չէ որ վերջին անգամ էր գրկում ծնոցներին, քույրերին, բայց չէր ուզում դրա մասին բարձրաձայնել, սակայն աչքերը միևնույնն է մա տնում էին։ Իսկ պատ երազմում ամեն ինչ փոխվել էր, դրանք վճ ռական էին ու հաստատակամ, միայն հո
գնածությունն էր իրենը ասում(ինքնաձի գով նկարը)։ Եվ Հայկազ ջան, 1 տարի հետո ասում ենք` Սուրբ Խաչդ շնորհավոր, 1 տարի հետո էլ եկանք քեզ տեսակցության, սակայն արդեն ուրիշ տրամադրությամբ, ուրիշ նպատակով, քո տունը դարձած Եռաբլուր։ Փառք քեզ, քո սխ րանքներին, Փառք մեր բոլոր հե րոս նահ ատակներին և իրենց արած գործին։
