Արամ Գևորգյանն իր էջում գրում է. Մեր շենքից մի փոքր ներքև, հենց բնակելի շենքի պատի վրա պատկերված է այս ժպտացող տղու նկարը։ Երբ մեկ-մեկ Վրացականով տուն եմ գալիս, էս տղու ժպիտն է ինձ ուղեկցում։ Նայում եմ, ես էլ թեթև
ժպտում և շարունակում քայլերս։ Ափսոսանքի ու հպարտության մի խառը զգացում է պատում. ես և այս հայտնի ժպտացող տղեն փաստորեն նույն թաղերից էինք ու էս կենսախինդ տղեն էլ չկա… Համոզված եմ՝ այս նկարը շատերիդ է ծանոթ, սակայն բոլոր չէ, որ գիտեն նրա պատմությունը։ Բալասանյան
Արթուրն է։ Ծնվել է 2001-ին, Երևանում։ Գեղարվեստի Պետական Ակադեմիայի Ինտերիեր դիզայն բաժինն էր սովորում, հրաշալի նկարում էր։ Ապագա ճարտարապետ դիզայներ էր… 2019-ի հուլիս ամսին զո րակոչվեց բանակ։ Ջրականում (Ջեբրայիլ) էր ծ առայում։ Երբ սեպտեմբերի քտանյոթին
սկսվեց պատ երազմը, Արթուրենք դիրքերում էին։ 1-ինը նրանք ընդունեցին մար տը և անմա հացան իրենց իսկ պաշ տպանած դիրքերում, պատ երազմի հենց 1-ին օրը… Սպասումի ու հույսի հինգ երկարուձիգ ամիսներ հետո՝ 2021-ի փետրվարին, ԴՆԹ փորձաք ննության հետևանքով
Արթուրի մա սունքները հանձնեցին հարազատներին… Նույնիսկ իր զո հվելուց հետո Արթուրն յուրաքանչյուր օր ժպիտ ա պարգևում այն 1000-ավոդ անցորդներին, որոնց խաղաղ և անհոգ կյանքի համար չխնայեց իր սեփականը։ Արթուրը տասնինը տարեկան էր…
