«…3 ամիս առաջ իմ հայրիկի ձեռքով կառուցած տունը մնաց թշնամուն։ Ես գիտեմ, որ իմ հայրիկին երկինքն էլ հետ չի բերի, բայց ամեն օր խնդրում եմ Աստծուն, որ վերադարձնի իմ գյուղս՝ Աղավնոն։
Ձմեռ պապիկ, այնպես արա գնամ իմ տուն։ Աղավնոյի տան պատերին իմ հայրիկի մատնահետքերն են…»։ Բան չկա ասելու… էս էն դեպքերից ա, որ բառերն իրոք անիմաստ են…
