Կարին Տոնոյանն իր էջում գրառում է կատարել. Մի օր միասին դպրոցում նոր դասարան էինք ձևավորում….հիշո՞ւմ ես, դու իմ աշխատասենյակից դուրս եկար, որ բարձրանաս այդ դասարան….. Եվ ինձ հանկարծ մի սա րսափելի ու տարօրինակ
վ ախ պատեց. կանչեցի՝ -Մեն, հետ կգա՞ս մի րոպե։ Հետ եկար, հարցրիր՝ հա, մայր: Ես Ասացի՝ -Ինձ պինդ կգրկե՞ս: Զարմացած հարցրիր՝ մա՞յր, քեզ ինչ եղավ և պինդ-պինդ գրկեցիր. Մեն, հիշո՞ւմ ես: -Չեմ իմանում, բալ, մի տեսակ վա խ մտավ մեջս:
-Ինչի՞ց, մայ, հարցրիր: -Չգիտեմ, բալ, հավանաբար վա խենում եմ չհասցնենք այդ դասարանը ավարտել: — Իիիի, մաա՞յ, այսօր դեռ շաբաթ օր է, դեռ կիրակի էլ կա, երկուշաբթի դու քո դասարանը կստանաս, եթե անգամ գիշերն էլ չքնեմ:
Ու ամուր-ամուր գրկեցիր ինձ՝ քո եզակի զնգուն ծիծաղով…Գիշերը ժամը 1-ին հոգնած տուն գնացինք: Սկսվեց անիծյալ պш տերազմը: Կիսատ մնաց դասարանը, Մեն…. ու մինչ օրս էլ կիսատ է, չեմ թողնում ավարտեն: Դու այլևս
երբեք իմ աշխատասենյակից դուրս չեկար…. Հավանաբար դա զգացի ու վա խեցա այն ժամանակ, Մեն: Հիմա էլ եմ վա խենում, Մեն….. շաաատ եմ վա խենում……
ու չկաս դու, չկա քո հանգստացնող գիրկը….չկա….. Մեն, չկա ոչ մի իմաստ էլ. Կա մենակ ցш վ և վր եժ….. կռ իվ կա մենակ, Մեն, անողոք կռ իվ:
