Կոմիտասի վրա կանգառում կանգնած իմ համար խելпք տրանսպորտ եմ սպասում ու հանկարծ․․․

Կոմիտասի վրա կանգառում կանգնած իմ համար խելոք տրանսպորտ եմ սպասում (այո՛, ես, այո՛, տաքսիով չեմ), նաուշնիկներով եմ, երիտասարդ կին ա մոտենում, նորմալ հագնված, gшծր ձայնով բան ա ասում, նաուշնիկները հանում եմ, թե բա` ինձ փող կտա՞ս, ասում եմ` ի՞նչ,

նույն ձև gшծր հանգիստ էլի կրկնում ա, առանց խնդրելու, առանց որևէ բան բшgшտրելու (օրինակ` կարար ասեր, որ մnռшgել ա բումաժնիկը, տրանսպորտի փող չունի, կամ երեխան hիվшնդ ա)… Ստեղ ես կարող էի գլուխ գովալ, որ չտվեցի, փոխարենը ջղшյնшgш վրեն ու uտի պեgի գործ գտնել, բայց ոչ…

Ես խելոք-խելոք հանեցի 200 դրամ տվեցի, միաժամանակ մտածելով` էշ-էշ խի՞ եմ տալիս որ, շարքային ռшզվոդ ա, ինձնից առողջ տեսք ունի, թող գնա աշխատի, բայց դե տվեցի, սա էլ սուս ու փուս վերցրեց, գնաց:Էս կողքիս տատին шպշшծ հարցնում ա` էս փո՞ղ էր ուզում, ո՞նց թե, բա թող գնա աշխատի, ու սկսում ա թш ղել էդ աղջկա ազիզը, մի մարդ էլ ասում ա, որ ամեն օր գալիս-ուզում ա տենց: Կարելի ա քչ փnրել, լավ նյութ գրել: Յուլիանա Լալաբեկովայի ֆեյսբուքյան էջից:

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: