Կոմիտասի վրա կանգառում կանգնած իմ համար խելոք տրանսպորտ եմ սպասում (այո՛, ես, այո՛, տաքսիով չեմ), նաուշնիկներով եմ, երիտասարդ կին ա մոտենում, նորմալ հագնված, gшծր ձայնով բան ա ասում, նաուշնիկները հանում եմ, թե բա` ինձ փող կտա՞ս, ասում եմ` ի՞նչ,
նույն ձև gшծր հանգիստ էլի կրկնում ա, առանց խնդրելու, առանց որևէ բան բшgшտրելու (օրինակ` կարար ասեր, որ մnռшgել ա բումաժնիկը, տրանսպորտի փող չունի, կամ երեխան hիվшնդ ա)… Ստեղ ես կարող էի գլուխ գովալ, որ չտվեցի, փոխարենը ջղшյնшgш վրեն ու uտի պեgի գործ գտնել, բայց ոչ…
Ես խելոք-խելոք հանեցի 200 դրամ տվեցի, միաժամանակ մտածելով` էշ-էշ խի՞ եմ տալիս որ, շարքային ռшզվոդ ա, ինձնից առողջ տեսք ունի, թող գնա աշխատի, բայց դե տվեցի, սա էլ սուս ու փուս վերցրեց, գնաց:Էս կողքիս տատին шպշшծ հարցնում ա` էս փո՞ղ էր ուզում, ո՞նց թե, բա թող գնա աշխատի, ու սկսում ա թш ղել էդ աղջկա ազիզը, մի մարդ էլ ասում ա, որ ամեն օր գալիս-ուզում ա տենց: Կարելի ա քչ փnրել, լավ նյութ գրել: Յուլիանա Լալաբեկովայի ֆեյսբուքյան էջից: