Գոհար Հայրապետյանն իր էջում գրել է. Լողափին կողքս միջին տարիքի 2 աղջիկ են պառկած: Մոտ երեսուն տարեկան համակրելի, հաճելի աղջիկներ էին: Եւ մի աղջիկը ընկերուհուն շատ բարձր դա րդերն է պատմում: Դար դն էլ դա րդ լիներ… իրենից փոքր՝ քսանչորս տարեկան տղայի հետ է հանդիպում: Ասում է.
— Գիտես, ամեն բան հրաշալի է: Չնայած իր փոքր տարիքին շատ հասուն է, սակայն միևնույն ժամանակ շատ զգայուն, ռոմանտիկ, կրքոտ: Այն հասուն, կյանք տեսած, տարբեր կանանց գրկում եղած տղամարդկանց ցի նիզմից չունի: Նենց հայացքով է նայում վրաս, կարծես ես հողեղեն էակ չեմ: Յուրաքանչյուր առավոտ ոտքերիցս մինչ մազերիս ծայրը համբուրելով արթնացնում է: Ընկերուհին, (ինչ մե ղքս թաքցնեմ՝ ես էլ մտքիս մեջ) շո կի մեջ հարցնում է՝ բա դար դդ ո՞րն է: Դու հենց նոր «9/5 շաբաթի» ջահել Միկի Ռուրկի կատարմամբ կինո պատմեցիր: Դա րդդ ո՞րն է:
Ու էստեղ էպիկ պատասխան է հետևում:
— Հասկանում ես, ախր յուրաքանչյուր առավոտ դրանից հետո իրան զանգում է տատին և հարցնում՝ ոնց ես քնել, բալես? Տատիիին, դու հասկանում ես, եւ այ էտտեղ ես արդեն չդիմացա:
Ասե ցի.
—Սիրունս, Աստծուն փառք տուր, որ տատին է զանգում: Կարող էր չէ, ասենք, կինը զանգել: Իսկ լավագույն դեպքում նախկին կինը, ասեր այսօր երեխեքին դու ես պահելու: Ծիծաղեց, ասեց՝ հա, սակայն ճիշտ ես ասում: Մեռ նեմ տատու ջանին!!!
