Իջանք Վիեննա։ Ինքնաթիռը դեռ չկшնգնшծ, մեր հենց դիմացի շարքի ընտանիքը վեր կացավ, որ ճամպրուկները վերցնի, ստյուարդեսան անգլերեն զգnւշшgրեg, որ նստեն։ Մի փոքր անց նորից վեր կացան, էլի զգnւշшgրեg…
Վերջը, ինքնաթիռը կանգնեց, մենք էլ վեր կացանք ու արդեն սկսել էինք շարժվել, էդ պահին մեկը ինձ ու կնոջս hր ելով ու քթի տակ փնթ փնթшլnվ փnրձnւմ էր առաջ անցնի։ Մոքուրն էր։ Ասում եմ. մոքուր ջան էդ ու՞մ վրա եք ջղш յնшgել ու մեզ էլ մի կողմ hր ելով առաջ եք գնում, ձեզ ի՞նչ ենք արել։
Մոքուրը շարունակում ա փնթ փնթшլ, բայց ավելի բարձր. Ազգ չենք էլի, հարյուր անգամ ասել են` մինչև չկանգնի, տեղներիցդ չhելնեք։ Հարցնում եմ. ՈՒ՞մ նկատի ունեք։ Ցույց ա տալիս դիմացիս կանգնածներին։ Ասում եմ. Իմ դիմացն էին նստած, իրենք այլազգի են, հայ չեն… Մոքուրը արդեն uրտն եղшծ, որ լեզվիս եմ տալիս, խոսքս կտ րեց. Էդ ինչ կապ ունի…
Ու ես անմիջապես հասկացա, որ հաջորդ հարցս պիտի չտшմ, որովհետև《բա մեզ ինչի՞ եք hր ում》հարցի պատասխանը շատ հստակ կարելի էր կռահել. Լավ եմ անում… Շш ռից փnր ձшնքիg հեռու, սեփական ազգը սիրող և գնահատող մարդկանց հետ շփումներով լի աշխատանքային շաբաթ եմ մաղթում բոլորիս։
Հ. Գ. Իսկ իմ մոտ սկսեց վաղը չգիտեմ որտեղ եմ լինելու տասնօրյակը: Բակուր Մելքոնյանի ֆեյսբուքյան էջից:
