4 մոմերը հագնիստ վառվում էին և աստիճանաբար հալվում։ Այնպիսի լռություն էր, որ լսվում էր նրանց խոսակցությունը։ Առաջին մոմն ասաց․
-Ես հանգստությունն եմ․․․ Ցա վոք, մարդիկ չեն կարողանում պահպանել ինձ։ Կարծում եմ, բացի հանգչելուց, այլ ելք չունեմ։ Եվ մոմի լույսը հանգեց։ Երկրորդ մոմը կամացիկ ձայնով ասաց․
-Ես հավատն եմ․․․ Ցա վոք, ոչ մեկի պետք չեմ։ Մարդիկ չեն ուզում իմ մասին ոչինչ լսել,դրա համար էլ վա ռվելս իմաստ չունի։ Մոմը լռեց, իսկ թույլ քամին փչեց ու հանգցրեց այն։ Երրորդ մոմը մտահ ոգված ասաց․
-Ես սերն եմ․․․ Այլևս ուժ չունեմ կրակս վառ պահելու համար։ Մարդիկ ինձ չեն գնահատում և չեն հասկանում։ Նրանք ատում են նույնիսկ նրանց, ովքեր իրենց ամենից շատն են սիրում՝ մտերիմներին,- ավարտելով խոսքը՝ մոմը հանգեց։
Հանկարծ սենյակ մտավ մի երեխա, տեսավ 3 հանգած մոմերը ու վա խեցած գո ռաց․
-Այս ի՞նչ եք անում։ Դուք պիտի վառ մնաք, ես վա խենում եմ մթությունից,- սկսեց արտասվել տղան։ Չորրորդ մոմն ասաց․
Մի վա խեցիր և մի լացիր։ Մինչ ես վա ռվում եմ, կարող ես վառել և մյուս մոմերը։ Չէ՞ որ ես հույսն եմ։ Թող հույսի մոմը ձեր հոգում միշտ վառ մնա․․․
