Ասացի՝ մենակ էսօր ինձ չխփեք, եղբորս ծնունդն է, սպասեք թող անցնի՝ վաղն ինչ ուզում եք արեք: Թարսի պես խփեցին․․․

Էդմոնդ Հովակիմյանը 16 տարեկան էր, երբ սկսվեց Ապրիլյան քառօրյա պшտերшզմը: Երկրապահ կшմшվորականների միության մարտական ոգով դաստիարակված պատանին ամեն կերպ փորձել ու միացել է կամավորական ջոկատին և մեկնել Արցախ: Էդմոնդը հիշում է, որ իրենց Վերջին զանգի արարողությունը հետաձգել են, որ ինքն էլ կարողանա մասնակցել:

Արցшխյшն 44-օրյա պшտերшզմին նա ևս մասնակցել է որպես կամավոր: «Մի քանի անգամ գնացի հավաքակայան, բայց հետ ուղարկեցին, հետո վարչապետը կոչ արեց՝ մեզ պետք են այն տղաները, ովքեր նոր են զորակոչվել բանակից ու շատ լավ գիտեն, թե ինչ է պետք այնտեղ անել: Հոկտեմբերի 5-ին շարժվեցինք,

6-ին եղանք Սանասարում»,-պատմում է Էդմոնդը: Նա հիշում է իր հրամանատարին՝ փոխգնդապետ Աշոտ Չոբանյանին, ով զ ո հ վել է մարտական առաջադրանքի ժամանակ: «Իր զ ո հ վ ելուց ու իմ վիրшվորվելուց մեկ օր առաջ մենք իրար հետ խոսակցություն ենք ունենում, իրենք պետք է հետախուզման գնային և ես իրեն խնդրեցի, որ ինձ

էլ տանի, ասաց՝ ոչ, այստեղ միակ մարդը, որ էս տղերքին կարող եմ հանգիստ թողնեմ իր վրա ու գնամ՝ դու ես, մենք, որ գնանք, հետ չենք գալու, չեմ տանի քեզ»,-հիշում է Էդմոնդը: Նա վիրшվորում է ստացել հոկտեմբերի 11-ին՝ հարազատ եղբոր ծննդյան օրը: «Էդ «ու ռ ո դներին» «խնդրեցի», ասացի՝ մենակ էսօր

ինձ չխփեք, եղբորս ծնունդն է, սպասեք թող անցնի՝ վաղն ինչ ուզում եք արեք: Թարսի պես խփեցին, զանգեցի եղբորս ասացի՝ ծնունդդ շնորհավոր, ձեռքս կտրվել ա արի»,-հումորով ու ժպիտով պատմում է պшտերшզմի մասնակիցը: Պրոթեզավորված է նրա ձախ ձեռքը։ Հումորով նշում է, թե հիմա հшշմшնդшմ

ձեռքն իր հերթին հшշմшնդшմ է, մատներից մեկը ուղարկել են վերանորոգելու։ Երիտասարդին անգամ սա չի խանգարել դուդուկ, դաշնամուր նվագել։ Երբ նրանից հարցրեցինք, թե ինչպես ընդունեց նոյեմբերի 9-ի հրադադարի պայմանագիրը՝ ասաց՝ երազել է պարզապես մ ե ռ шծ լինել. «Լիքը տղերքի կորցնելուց

հետո, երբ դու տեսնում ես, որ այդ ամենը եղավ ու տղերքը չկան, ու հողերն էլ տված ա, այդ պահին ամենահեշտ փրկությունը մեռնելն ա»: Երիտասարդը կիսվում է նաև սիրային արկածներով։ «Վիրահատությունից հետո աչքերս բացում եմ ու մեկը սիրուն աչքերով վրաս է նայում, սիրшհшրվում եմ․․․»,-պատմում է Էդմոնդը:

Սակայն այդ սերը երկար չի տևել, քանի որ աղջիկը վախեցել է հաշմանդամ ընկեր ունենալուց: «Ես շնորհակալ եմ նրան, որովհետև նա ինձ տվեց կյանքի այնպիսի «պրինցիպ», որ ես պետք է պայքարեմ և հասնեմ նրան, որ ֆիզիկապես լիարժեք մարդ երազի դրա կեսին հասնի»,-ասում է նա: Տղան հիմա նոր սեր ունի, ընկերուհին հասկանում է նրան ու աջակցում։

Էդմոնդը սոցիալական կայքերի միջոցով փորձում է պատերազմի մասնակից տղաներին մոտիվացնել, որ կարողանան պայքարել և հաղթահարել պшտերшզմը: Նա Tik Tok-ի միջոցով մոտիվացնող տեսանյութեր է ներկայացնում: «Եթե պատերազմի դաշտում չես վախեցել մե ռ ն ելուց՝ իրավունք չունես վախենալ ապրելուց»,-ասում է Էդմոնդը:

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: