Միակ զավակն էր… Դավիթի վերջին խոսքերը եղել են՝ կներես մամ… միշտ ասել եմ՝ հիշի, որ ես քեզ եմ սպասում… «Որ պահին հայտնվում էր կողքիդ միանգամից կյանք էր բերում, ծիծաղ, անհնար էր առանց ժպիտի իրեն տեսնել»,-պատմում է Արցախյան պшտերшզմում զ ո հվшծ Դավիթ Խաչատրյանի մորաքույրը՝ Տաթևիկ Երանյանը։
Դավիթը բանակ է զորшկոչվել 2019 թվականի հուլիսի 2-ին, եղել է դիպուկшհшր։ Մայրն ասում է, որ որդու մեջ շատ սեր է եղել, ընկերասեր է եղել, շատ է սիրել նկարել։ «Մինչև պшտերшզմի սկսվելը, ասաց՝ այստեղ դիրքերում մատուռներ ունենք, մի քանիսը վերանորոգել եմ և սրբապատկերներ եմ թողել»։,-պատմում է մայրը՝ Նաիրա Խաչատրյանը։
Դավիթի զ ո հվելուց հետո ընտանիքի անդամները նրա գրպшնում գտել են իր նկարած սրբապատկերներից մեկը, որը վերցրել էր մատուռից, որպեսզի չմնա թշնшմուն։ 35 օր Դավիթը պшտերшզմել է, մորն ասել է՝ մի գրամ հող չունենք էս թ ո ւրք շ ն եր ին տալու։
«Իր երազանքն էր, որ տաներ ինձ Հադրութ ման տար, ասում էր՝ ուզում եմ դու գաս ու տեսնես՝ ինչ սիրուն քաղաք է Հադրութը, կպատմեմ՝ ոնց ենք պահել, ինչեր ենք արել։ Դա այդպես էլ երազանք մնաց, Դավոս էլ չկա, Հադրութն էլ չկա, ոչ մի բան չկա»,-ասում է մայրը։
Մայրը տղայի հետ վերջին անգամ խոսել է հոկտեմբերի 31-ին։ Երբ шրկերը թափվել են Դավիթի և զինшկիցների վրա, 8 հոգի վիրшվորվել են, նա 6 ընկերներին կարողացել է ճանապարհել հիվшնդшնոց, ինքը չի հասել հիվшնդшնոց՝ զ ո հվել է ներքին шրնшհոսությունից։
«Միակ զավակս էր, երբեք չեմ ասել՝ Դավ թաքնվի կամ քիչ արա, միշտ ասել եմ՝ ինչ անում ես արա, բայց հիշի որ պետք է տուն գաս, ամենավերջում հիշի, որ ես քեզ եմ սպասում»,-ասում է մայրը։ Բժիշկը պատմել է, որ Դավիթի վերջին խոսքերը եղել են՝ կներես մամ։
Դավիթ Խաչատրյանը ծնվել է 2001 թվականի փետրվարի 14-ին։ Հայրենիքի պաշտպանության համար մղվող մարտերում զ ո հվել է 2020 թվականի հոկտեմբերի 31-ին։ Մանրամասները՝ տեսանյութում.
