Վերջերս արտերկրից ինքնաթիռով վերադառնում էի Հայաստան, երբ թռիչքի ընթացքում բարձրախոսով հայտարարեցին, որ բժի շկի օգն ություն է անհրաժեշտ: Բարձարցել էր 12 տարե կան տղայի ճնշ ում ու անտա նելի ցավում էր որով այնը: Ես մոտեցա նրան,իսկ իմ հետևից եկան երկու կանայք:
Նրանցից մեկը մանկաբու յժ էր, մյուսը՝ նեղ մասնագետ, վարա կաբան, իսկ ես էլ թերապևվտ եմ: Ի դեպ, նման բան առաջին անգամ էի տեսնում: Սովորաբար ինքնաթիռում միայն ես եմ բժ իշկ, իսկ այս անգամ միանգամից 3 հոգի:Մենք զննեցինք տղային, իմացանք, թե ինչ ախ տանիշներ ունի, ու եզրակացրեցինք, որ նրա մոտ պանկ րեատիտ է:
Մանկաբու յժը ներարկում արեց, որպեսզի թեթևացնի վիճակը, իսկ ես մերսում էի որո վայնը:Տղայի մայրը վստահ ու հանգիստ պատասխանում էր մեր հարցերին: Նա հիս տերայի մեջ չէր ընկել, որդուն չէր խղճում, բավականին հանգիստ էր պահում իրեն:Մյուս ուղևորները նույնպես օգ նություն էին առաջարկում: Միայն մի քանիսն էին նստած տեղից խորհուրդներ տալիս ու նկատողություն անում: Բարեբախտաբար, ադեկվատ մարդիկ ավելի շատ էին:
Տղամարդկանցից մեկը գրկեց երեխային ու հարմար տեղ պառ կացրեց: Մի կին դե ղահա բերով մեծ տոպրակ բերեց, որոնք այնքան տեղին էին: Կարողացանք կարգավորել տղայի վիճակը, նա քնեց ու այլևս չգանգ ատվեց ցա վից: Ես մի քանի անգամ այցելեցի նրան ու նկատեցի, որ մոտկայաքում բոլոր նստածները լուռ էին, որպեսզի չխա նգարեն նրա քունը: Այնքան ուրախ էի, որ նման ազգակիցներ ունենք, ովքեր կա րող են մտնել դիմացինի, թեկուզ անծանոթի դրության մեջ, օգնել ու աջակցել:
