Տաթև Հովակիմյանը գրում է. Սեպտեմբերի քսանյոթին առավոտյան 7:30 էր մոտավորապես, մաման գոռաց. -Տաթև կր ակում են Ստեփանակերտի վրա, պատ երազմ է Տաթև… Գոռս… Եվ պատ երազմը մտավ բոլորիս տուն,
կյանք, և ճակատագիր…. և երբեք չի գնալու,չի ավարտվելու ու չի անցնելու… Ինձ թվում ա մինչև կյանքիս վերջ, ամսի քսանյոթին լսելու եմ՝ -Պատ երազմ է Տաթև…Եվ կյանքը երբեք առաջվանը չի լինելու… Մենք ապրելու ենք բնականաբար,
ժպտալու ենք, ծիծաղելու, ծնունդ ենք նշելու, հարսանիքներ ենք անելու… Սակայն երբեք-երբեք չենք լինելու նույնը, միշտ զգ ալու ենք դատարկությունը , որը կյանքում չի լցվելու… Լռության օրեր են…
