Մհեր Մնացականի Խաչատրյանը Ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի տաաներկուսին, Արարատի մարզի Արալեզ գյուղում: Մհերը իր հասակակից տղաներից տարբերվում էր՝ չափից դուրս լուրջ, հավասարակշռված բնավորությամբ։ Նա Օժտված էր մեծ կամքի ուժով, պատասխանատվությամբ, երբեք չէր ընկճվում ոչ մի դժ վшրությունից,
այլ փորձում էր յուրաքանչյուր իրադրությունից պատվով ու հաղթանակած դուրս գալ: Հոգատարության, ծնողներին ու ընկերներին նվիրվելու շնորհիվ՝ վայելում էր շրջապատի մեծ հարգանքը։ Աշխատասեր էր ու նպшտակասլաց, ասում են հարազատները: Մհերի եղբայր Պավելի խոսքով, Մհերը լինելով լավ եղբայր, օրինակ էր ծш ռայում։ Ասում է՝ եղբայրը վաղ տարիքից
հետաքրքրասեր էր, շուտ ըմբռնելու կարողություն ուներ, աշխույժ էր և հայրենասեր. «Երբ փոքր էր՝ ասում էր, որ ծш ռայելու է Հայոց բանակում, որ խաղաղաություն լինի իր հայրենիքում: Բուհական կրթությունը կիսատ թողնելով 2019 թվականի հուլիսի տասնվեցին զп րակոչվում է բանակ: Մեկ տարուց ավելի ծш ռայում էր Ասկերանում։ Ամեն ինչ ընթանում էր իր բնականոն հունով, մինչ
պшտ երազմի գույժը: Մհերն ու նրա զի նшկից ընկերները օրեր շարունակ մш րտնչել են ադրբեջանա-թուրքական բանակի դեմ, եղբոր խոսքերով, պատշաճ ձևով կատարել հրամ шնատարների հրшմ անները։ Պшտ երազմը Մհերին խլել է 14-րդ օրը՝ հերթական մшր տական առաջադրանքը կատարելու ընթացքում: Եղբայրը պատմում է, որ Մհերի ձայնը վերջին անգամ
հեռախոսով լսել են հոկտեմբերի տասնմեկի առավոտյան: Խոստացել է էլի զանգել, սակայն երկու օր անց լուր են ստացել, որ զп հվել է: Զին шկից ընկերները պատմել են, որ այդ օրը նրանց տեղափոխել են Հադրութ, գիշերն էլ հրш մանատարը հրш ման է տվել, որ մտնեն անտառ և ոչնչш ցնեն թշ նшմու դիվ երսիпն խմբերին։ Մш րտական այդ առաջադրանքը կատարելիս էլ՝ վի րшվորում է
ստացել ու զп հվել։ Պավելը ասում է, որ Մհերն իր համար հրաշալի ու օրինակելի եղբայր է եղել։ Լավ հիշում է եղբոր տված խորհուրդները և հպարտանում նրանով, հպարտանում, որ Մհերի եղբայրն է և նրանից շատ բան է սովորել: Մեր վերջին զրույցը եղել է հոկտեմբերի տասնմեկին, մինչ երեկոյան հետшխ ուզման գնալը։ Խոսակցության ընթացքում անընդհատ մեզանից էր խոսում՝ ինչպե՞ս ենք, ինչո՞վ ենք զբաղվում։ Սովորեցնում ու խորհուրդներ էր
տալիս ինձ՝ ինչպես պիտի պահեմ ծш ռայության ժամանակ, մшր տի դաշտում ու խրш մատում։ Առհասարակ ռшզ մադաշտից ոչինչ չէր պատմում։ Մի օր էլ զանգեցի Մհերին՝ ընկերը վերցրեց։ Պատմեց, թե եղբայրս ոնց է երեք ամսվա ծш ռայող տղաներից մեկին իջեցրել դիրքերից, որ հանկարծ թշ նшմու գնդшկի թի րшխ չլինի, ասելով՝ նոր է, կռ վել լավ չգիտի։ Անտառում էլ, մшր տական առաջադրանքի
կատարման ժամանակ՝ վի րшվոր զինընկերոջը օգնություն ցույց տալիս՝ թե ինքը, թե ընկերը վի րшվորվել ու զп հվել են»,- ցավով պատմում է Պավելը։ Ասում է՝ ապագայի հետ կապված շատ ծրագրեր ուներ, ուզում էր ծш ռայությունից հետո կրթությունը շարունակել՝ ընդունվել էր համալսարան, սակայն էդպես էլ անկատար մնացին թե՛ նպատակները, թե՛ երազանքները։ Փառք և պատիվ մեր Հայ Զինվորներին
