Ուրեմն Մի անգամ Ֆրանսիայի Փարիզ քաղաք»ւմ տեղի հայկական համայնքը հանդիպում էր կազմակերպել, որին Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Վազգեն Առաջինը և Սողոմոն Թեհլերյանն էին մասնակցում: Եվրոպայի տարբեր ծայրերից եկել էին բազմաթիվ հայեր՝ 2 մեծ հայերին տեսնելու համար:
Բոլորն անխտիր ցանկանում էին համբուրել Սողոմոն Թեհլերյանի մատը, որով սեղմել էր Թալեաթին սպ шնող шտր ճանակի ձգանը: Իսկ հետո ներկաները ծունկի էին գալիս և համբուրում էին վեհափառ Վազգեն Առաջինի աջը: Երբ վերջապես հուզված բազմությունը փոքր- ինչ հանդարտվում է,
և Վազգեն Առաջինը Սողոմոն Թեհլերյանին է մոտենում, համբուրում է նրա ճակատն ու ասում. «Ժողովուրդը քո մատը ավելի շատ համբուրեց, քան իմ աջը: Եվ դա է ճշմարիտը: Պետք է, որ մենք այդ կերպ հարգենք մեր հերոսին, ինչն ամենից վեր է: Ազգը, որ հերոս չունի, այդ ազգը պատմություն էլ չունի»:
