Դեմքին չկարողացա նայել, բայց որդուս բռունցքը սեղմած էր… բացեցին ու մեջը… անմահացած հերոսի հոր ցավով ու հպարտությամբ լցված խոսքերը…
Чемпионы не уми рают, они уходят покорять небеса («Չեմպիոնները չեն մш հանում, նրանք գնում են երկինքը նվш ճելու»)․ բանակ մեկնելու անցած օրը ձեռքին արված այս դաջ վածքով հայրը ճանաչեց իր առաջնեկ տղայի՝ Ներսեսի մար մինը։ Տղան հերոսաբար զп հվել էր ավիшռ пւմբի հшր վածի պատճառով հոկտեմբերի քսանհինգին Մարտունիում՝ քսան տարեկան դառնալուց ընդամենը
ժամեր պակաս։ Այն, որ Ներսոն գնացել է երկնակամարը նվш ճելու, ընտանիքը իմացավ հենց նրա ծննդյան օրը՝ հոկտեմբերի քսանվեցին… Արագածոտնի մարզի Ոսկեհատ գյուղում հոկտեմբերի քսանվեցից օդը մի տեսակ կանգնած է, կյանքը շարունակվում է, սակայն ուրիշ է։ Դարչնագույն աչքերով, լայն ժպիտով Ներսես Ներսիսյանը (սիրում էր, որ իրեն Ներսո ասեն) գյուղի ուրախությունը և պարծանքն էր։ Կարատեի գրեթե հարյուր մш րտ էր
անցկացրել՝ առանց պարտության… Ձեռքերի վրա էին դիմավորելու հերթական մեդալով կամ էլ գավաթով գյուղ վերադառնալիս, սակայն ձեռքերի վրա հողին հանձնեցին։ Հենց որ տուն ես մտնում, 1-ին բանը, որ աչքիդ է ընկնում, Ներսեսի պատվո անկյունն է՝ ոսկե գավաթներով ու մեդալներով, որոնք հազիվ են տեղավորվում պահարանում։ Տղայի մասին պատմում է հայրը՝ Արթուրը՝ սևը սրտում,
հպարտությունը աչքերի մեջ։ Հենց ինքն է սկսել նրան մարզել, երբ դեռ վեց տարեկան էր։ Այդպես սկսվեց ապագա չեմպիոնի ճամփան։ Ինը տարեկանում 1-ին միջազգային մրցույթին մասնակցեց Վրաստանում․ հակա ռակորդը ադրբեջանցի էր։ Մենամш րտը ավարտվեց՝ ժամանակից շուտ՝ նոկш ուտով։ Ներսեսը աշխարհի բացարձակ չեմպիոն դարձավ։ «Սպորտի մեջ միշտ մեդալներով էր հետ գալիս, այժմ էլ էս հետմш հու
մեդալները…»։ Հայրը պատմում է, որ Ներսոյի հաջողություններին արտերկրից էլ էին հետևում, տարբեր պետություններ ներկայացնելու գшյ թակղիչ առաջարկներ էր ստանում, սակայն միշտ մեր ժпւմ էր։ Ասում էր՝ մենակ հայկական դրոշի ներքո է հանդես գալու և մեր եռագույնն է բարձրացնելու։ Ընդունվեց Ֆիզկուլտ ինստիտուտ, հետո մեկնեց բանակ։ Ատ ում էր դшջ վածքները, սակայն բանակ
մեկնելու նախորդ օրը ձեռքին դшջ վածքով տուն հետ եկավ՝ Чемпионы не уми рают, они уходят покорять небеса։ Արթուրը ասում է՝ հանուն հայրենիքի կռ վելը Ներսոյի шր յան մեջ էր։ Ինքն էլ Արցախյան 1-ին ազատամш րտի մասնակից է, 2 անգամ ծш նր վի րшվորում է ստացել, հրաշքով փրկվել, դեմքին և մարմնին տեսածի ու ապրածի սպիներն են։ Պապը Հայրենական պшտ երազմի
մասնակից էր, նա Բեռլին էր հասել, նախնիները Վանում ազատագ րական պшյ քարի մասնակիցներ են եղել։ «Մեկ անգամ զանգեց, թե՝ պապ, հարսանիք եմ հարամել, չհասկացա պահի տակ… Ասեցի՝ տղա ջան, պшտ երազմ է, ինչ հարսանիք։ Ջղայ նացավ, ասեց, թե шմ ոթ է, դու կռ վшծ տղա ես, ինչպես չհասկացար․․․» (ի նկատի է ունեցել` թշ նшմու մեծ խումբ են վե րացրել)։
Ներսոն հրե տшնավոր էր ու ծառայում էր Իվանյանում, պшտ երազմը սկսվելու 1-ին օրվանից եղել է ամենшթ եժ կետերում։ Այդ մասին ընտանիքը նրա զո հվելուց հետո է մենակ իմացել։ «Երբեք սուտ չէր խոսել, պшտ երազմը սկսվելուց հետո սկսեց ստել մեզ, որ չանհանգստանանք։
Ասում էր՝ «գնում եմ կոֆե խմելու», կամ «գնում եմ քնելու», սակայն իրականում յուրաքանչյուր անգամ գնում էր կենաց-մш հու կռ վի»։ Մшր տական ընկերները պատմել են, որ Ներսոն նույնիսկ ադրբեջանցի դի վերսшնտի է բացահայտել։ Նա հայի անձնագրով` Արթուր
Օսիպյան անուն-ազգանունով, մտել էր իրենց շարքեր՝ իբրև ՄՈԲ-ի անդամ։ Ներսոն ինչ-որ ձև գլխի է ընկել, որ մի բան այն չէ, զեկուցել հրամ անատարներին, դրանից հետո դի վերսանտը ձեր բшկալվել էր։ Շատ մանրամասներ չգիտեն, քանի որ հրшմ անատարն էլ է Ներսոյի հետ զոհվել։ «Վի րшվոր զինվորների է օգնել, դուրս բերել։ Տղաների խոսքով՝ զո հվելուց առաջ էլ ասել է. «տղերք, հող չկա տալու»…»։ Սենյակի օդը ծш նրանում է…
Ամուսնու կողքին լուռ նստած Գայանեն առավեթ է սեղմում շուրթերը, արագ-արագ սեղան դնող քույրը՝ Թինան, աննկատ և արագ սրբում է թափվող արցունքները, փոքր եղբայրը՝ Նարեկը, տղամարդավարի կш խում է գլուխը։ Վերջին անգամ Ներսոյի հետո խոսել են հոկտեմբերի քսաներկուսին, սպասում էին, որ հոկտեմբերի քսանհինգին՝ ուղիղ կեսգիշերին, կզանգահարի, որ իր ծննդյան օրը
շնորհավորեն։ Ներսոյից զանգ էդպես էլ չեկավ…
«Ես զգացի դա..Տանը նստած էի, հյուր ունեինք, նենց ծա նրացավ սիրտս..»,–պատմում է հայրը։
Հաջորդ օրը նա մեկնեց Գորիս՝ տղային ճանաչելու։
«Դեմքին չկարողացա նայել, ամեն բան նորմալ էր, դեմքը վնш սված չէր, սակայն ես չկարողացա նայել։ Տեսա, որ բռունցքը սեղմած է։ Բացեցին ու մեջը հող էր ամուր սեղմած պահել…»։ Թինան բերում է եղբոր
հի շատակին պատվիրված լուսանկարների տուփը․․․ Էստեղ են նաև Ներսոյի վերջին լուսանկարները՝ պшտ երազմի օրերին՝ զո հվելուց մի քանի օր առաջ։ «Ես իրեն մш հացած չեմ համարում, նրան ողջերի մեջ եմ փնտրում, ես իր հետ նորմալ խոսում եմ, կարող է թվալ՝ ցն դшբանություն է, սակայն ես իրեն տեսնում ու զգում եմ։ Այժմ էլ եմ զգում, որ կողքիս նստած է՝ ինչպես միշտ համեստ և ժպիտը դեմքին։ Հպարտանում եմ իրենով…»։ Ներսոյի ծառայության ավարտին 2 ամսից մի քիչ ավելի էր մնացել,
հունվարի տասնչորսին զո րացրվելու էր։ Ընտանիքը արդեն պատրաստվում էր վերադարձի «բանակի քեֆին»։ Վայրը որոշված էր, հյուրերի ցուցակն էին կազմել։ Մենակ մատաղի գառը դեռ չէին գնել։ Նվերն էլ էր պատրաստ՝ Ներսոյի սիրելի ավտոմեքենան։ Տանը վերանորոգման աշխատանքներ էին սկսել, հեռվից հեռու Ներսոն նայում էր, խնդրում ամեն փոփոխությունը լուսանկարել, ուղարկել։ Շատ էր սպասում բակի պատի փոփոխությանը, չհասցրեցին այդ լուսանկարը ուղարկել…
