Վիկտոր Սեմենովիչը բարձրահասակ, բավականին ուժեղ, յոթանասունամյա ծերունի է, ով արդեն չորս ամիս է, ինչ թա ղել է իր կնոջը և սովորում էր ապրել միայնակ: Վատ էր ստացվում, կարծես նա ընդհանրապես երբեք առանց նրա չի ապրել: Հաճախ խոսում էր ինքն իր հետ, որպեսզի ստանա արժեքավոր խորհուրդներ տնային տնտեսության վարման համար:Բայց Վիկտոր Սեմենիչին դա այնքան էլ չէր անհանգստացնում, քանի որ մասնագիտությամբ հոգեբու յժ է և սովոր է ամեն ինչ վերահսկողության տակ պահել ։ Սթ րեսից, մարդկանց հետ ինչ ասես, որ տեղի չի ունենում:Նա երեխաներ և թոռնիկներ չուներ և շատ էր տխրում այդ փաստի առթիվ:
Մի անգամ կիրակի առավոտյան, հնչեց հեռախոսի զանգը և Վիկտոր Սեմենիչին հանեց տաք բաղնիքից: Վիկտոր Սեմենիչը դրանից ոչ մի լավ բան չէր սպասում, նա արդեն չորս ամիս է ՝ կյանքից ոչ մի լավ բան չէր սպասում և իր կանխատեսումներում երբեք չէր սխալվում ։ Զանգել էր դռնապան-ուզբեկը և ուզբեկա-ռուսերենով ինչ որ բան էր ասում:Դա շատ տարօրինակ էր և անհանգստացնող, քանի որ ոչ մի դռնապանի Վիկտոր Սեմենիչը չի տվել իր հեռախոսահամարը, նա նույնիսկ նրանց անունները չգիտեր, պարզապես բարևում էր և անցնում:Ծերունին դժվարությամբ պարզեց, որ դռնապանը գտել է ինչ-որ կո րած <<սպիտակ շուն>>,
որի վզից իր հեռախոսահամարն է կախված եղել։Մի խոսքով, նրանք սպասում են մուտքի մոտ: Գլխավոր տարօրինակությունն այն էր, որ Վիկտոր Սեմենովիչը <<սպիտակ շուն>> երբեք չի ունեցել և ընդհանրապես միշտ դեմ է եղել տանը կենդանի պահելուն:Բայց ծերունին չհակաճառեց և իջավ ներքև։ Դ ժկամությամբ վերարկուն հագավ, ամեն դեպքում գրպանը մտցրեց գրիչը ինքնապաշտպանության համար և դուրս եկավ մուտքից ։Դռան մոտ ծ խում էին նարնջագույն բաճկոններով դռնապանները, իսկ ոտքերի տակ դողում էր փոքրիկ, անձրևից թաց, սպիտակ պիտբուլտերյերչիկը և զգուշությամբ նայում աջ ու ձախ։
Բայց հենց շնիկը նկատեց Վիկտոր Սեմենովիչին, դադարեց դ ողալ և նետվեց ծերունու գիրկը, ինչպես խե ղդվողը նետվում է փր կարարական շրջանակի մեջ ։ Դռնապանները ժպտացին և ասացին, որ ապրի շունը, որ գտավ տիրոջը և վերցրեցին իրենց ցախավելները և գնացին: Մտքերը Սեմենովիչի գլխում պտտվում էին քամու արագությամբ:Անցավ մեկ տարի, պրոֆեսորը թարմ տեսք ձեռք բերեց: ժամանակն ու ամենօրյա զբոսանքները անում էին իրենց գործը։ Փոքրիկ շնիկը վերածվել էր մի հսկայի, բայց շատ բարի բնավորությամբ: Վիկտոր Սեմենովիչը ամեն օր աշխատանքի էր տանում նրան իր հետ և արդեն ինստիտուտում հանում էր նրա դն չկալը:
Շունն ամբողջ օրը հլու հնազանդ նստում էր ամբիոնում և ժպտում նրան, ով հյուրասիրում է իրեն,․Մի օր պրոֆֆեսորի աշխատասենյակ մտավ ուսանողների մի մեծ խումբ, նրանք խաղացին շան հետ, իսկ հետո խոստովանեցին, որ ցանկանում էին որ ամեն ինչ լավ լինի և ներողություն խնդրեցին: Ոչ մի ամնեզիա չկար պրոֆֆեսորի մոտ, ուսանողները էլիտար խանութից գնել էին շանը, վզկապ էին պատվիրել, վրան գրել պրոֆֆեսորի անունը և հեռախոսահամարը և պայմանավորվել դռնապանների հետ: Բայց, որ ամենակարևորն է, նախքան շնիկի ծն վելը, ամբիոնում գո ղացել էին Վիկտոր Սեմենովիչի հին գլխարկը: Այդ գլխարկի վրա մայրը ծ նել և կերակրել է շանը, ուստի նա շատ է սիրել իր տիրոջը, նախքան մուտքի մոտ իրենց առաջին, պատմական հանդիպումը:
