Կնոջս հետ միասին ենք արդեն 12 տարի։ Ունենք երկու երեխա՝ տղա և աղջիկ։ Մեր համատեղ կյանքի սկզբում նա շատ լավ տնային տնտեսուհի էր, հետևում էր տան մաքրությանը, իսկ հիմա թքած ունի խոզանոցի և բարդակի վրա։Ես հո ւյսով սպասո ւմ եմ, որ նա նորից կոգե շնչվի, իր մեջ ուժ կգտնի, սա կայն դա տեղի չի ունե նում։Մի շա բաթ առաջ ինչ-որ բան է փնտ րել իմ դարա կում և բոլոր իրերս գցել է հատակին․ դրանք դեռ նույն տեղում են՝ փոշոտ, կեղտոտ հատակին։
Ընդ որում նա ամբողջ օրը նստած է այս ամենի մեջ և սպանում է ժամանակը՝ սերիալներ դիտելով։Այդ պատճառով բազմիցս ենք վի-ճել, բայց անօգուտ է։ Ես նույնիսկ նրա ծնողներին եմ դիմել այդ հարցով, որ վերջիններս ինչ-որ կերպ ազդեն դստեր վրա։ Հոգեբանի մոտ գնալ չի ուզում։ Նույնիսկ հիմա, մինչ գրում եմ, նա պառկած է բազմոցին և դիտում է իր մելոդրաման։
Երեխաներին ոչ մի տեղ չի տանում, ընկերուհիներ չունի, ինքն իրեն չի հետևում, չի խնամում, դեռ մի բան էլ դժգոհում է, որ դադա-րել է հետաքրքրել ինձ՝ որպես կին։Խանութ միշտ ես եմ գնում, այլա պես նրա նուրբ ձեռ քերը կհոգնեն։ Եթե հան կարծ ստացվում է այնպես, որ ինքն է գնումներ կատարում, վերցնում է այն ամենը, ինչ ինքն է սիրում․ երշիկեղեն և կիսաֆաբրիկատներ։
Եզրակացնում եմ, որ կնոջս վիճակն անհույս է։ Ես նրան նույնիսկ մարզասարք-հեծանիվ եմ նվիրել, մտածում էի՝ գուցե նիհարի։ Իսկ հիմա գուշակեք,թե մեր տանը որ իրի վրա է ամենից շատ փոշի կուտակվել։Կարճ ասած,էլ ուժ չունեմ։Ինքս եմ ինձ համար պատրաս-տում, մաքրում տունը, զբաղեցնում երեխա ներին և, իհարկե, աշխ ատում։ Առավո տյան ուրախությամբ եմ գնում տանից։ Կարծում եմ, էլ նորմալ կյանքով ապրելու շանսեր չունենք։
