Արամ Գևորգյանը գրում է. Միրզոյան Կարենի հոր՝ Արթուրի հետ էի հանդիպել։ Կարենի պատմությանը շատերն են ծանոթ, ովքեր էլ ծանոթ չեն, կարճ ներկայացնեմ։ Կարենը «Ցոր»-ում էր ծառայում, հակատան կիստ էր։ Մասնակցել էր Հադրութի, Վարանդայի (Ֆիզուլիի), Քարինտակի մար տերին,
իսկ վերջում ավտոմ ատը տվել են ձեռքը և տեղափոխել Շուշի, որտեղ էլ ճանապարհին ընկել են շրջափ ակման մեջ։ Դասակի հրամ անատարը՝ ոմն Հայկ Գևորգյան, զանգահարում է «Ցոր»-ի հրամ անատարին և խաբում, ասելով, իբր ողջ դասակը զո հվել է, ինքն էլ մենակ է։ Հրամ անատարն էլ ասում է՝ դե արի Ստեփանակերտ։ Սա էլ գետով
փա խչում իւ գնում է Ստեփանակերտ, այնինչն այդ նույն ժամանակ իր դասակից չորս զինվոր, Կարենն այդ թվում, դեռ ողջ են լինում։ Այդ զանգից որոշ ժամանակ հետո նույն դասակից Եղիազարյան Հակոբն է զանգում և «Ցոր»-ի հրամ անատարից օգնություն խնդրում, որ իրենց դուրս բերեն էնտեղից։ Հրամ անատարը զարմանում է, որ տղաներից դեռ
ողջ մարդ կա, սակայն այդպես էլ չեն կարողանում նրանց դուրս բերել Շուշիի մատույցներից։ Այնտեղ հասցնել կարողացել էին,բայց դուրս բերել՝ ոչ… Կարենը, երեքից չորս տեղից վի րավոր վիճակում, առանց հրամ անատարի ու առանց օգնության մնալով, ինքնաս պան է լինում, որ գերի չընկնի։ Եվ արդեն տաս ամիս է նախաքն նություն է ընթանում, պարզելու համար, թե այդ Հայկ Գևորգյանը
մ եղավո՞ր է զինվորներին լքելու և կաշին փր կելու համար, թե՞ ոչ… և դա այն դեպքում, երբ տղերքից մեկը զանգել է տուն ու ասել, որ հրամ անատարը թողել, փախել է իրենց։ Հարազատները զանգել են էդ հրամա նատարին, ասել՝ հետ գնա էրեխեքի մոտ, դա էլ լա ցել է, բա` չեմ կարա, ուշ ա…
Կարենի հայրը դա էր ասում, ասում է՝ մենք օրենքով են արդար դա տի սպասում, սակայն, եթե իրենք պետք ա սենց ջուր ծե ծեն, մենք մեր հարցերը մե ղավորների հետ մեր ձեռքերով կլուծենք։ Արթուրն էն ծնողներից է, ով սթափ է մտածում, գիտի ում է տվել իր որդուն և գիտի, թե
ումից էլ պետք ա պահանջի։ Վաղը պատ երազմի սկսման մեկ տարին ա։ Առ այսօր զինվորին թողած և փախած և ոչ մի հրամ անատար պատաս խանատվության չի ենթ արկվել։ Հա, ձևական քր եական գործեր հա րուցվել են, բայց ոչ ավելին… Խելքի բերեք ձեր իրավապահ համակարգը, այսքան բանի միջով անցած ծնողներին հանց անքի մի դրդեք…
