Արցախյան մարտերում ընկած Նորիկ Վարդանյանը ծնունդով Արտաշատից էր։ Նա փետրվարի քսաներեքին կդառնար ուղիղ քսաներեք տարեկան, սակայն Նորիկը հավերժ
երիտասարդ անմահացավ հանուն հայրենիքի անառիկ սահմանները պաշտպանելու գաղափարի։ Նորիկի մայրը որդու մահից հետո տանը նրա լուսանկարներով զարդարված անկյուն է պատրաստել։
Նա հաճախ է մտովի զրուցում որդու հետ, հաղորդակցվում լուսանկարներից իրեն ժպտացող տղային։ Նորիկն իր ընկերների հետ մասնակցել է Հադրութի պաշտպանության համար մղվող մարտերին։
Նորիկն իր ընկերների հետ պատվով է պայքարել մարտերում, սակայն նրա վաշտից բոլորը զոհվել են դժբախտաբար։ Նորիկն իր խիազխության և անմնացորդ պայքարի համար բազմաթիվ
պարգևների է արժանացել։ Նրա պարգևները կախված են ծնողների աչքի առաջ՝ մոր կողմից ստեղծված հերոսի անկյունում։ Սակայն այս ընտանիքի լավագույն պարգևը Նորիկի քրոջ և եղբոր ծնունդն է։
