Շատ եմ փոշմանել, որ ժամանակին այդպիսի որոշում եմ կայացրել, բայց․․․Այժմ ունեմ 2 երեխա և ամուսին,ում չեմ սիրում։ Ես հի մա ապրում եմ ամուսնուս հետ, ում երբեք չեմ սիրել և չեմ սիրում։ Արդեն 8 տարի միասին ենք ապրում, նրանից ունեցել եմ երկու երեխա։ Դե եթե առաջին երեխայիս ժամ անակ ինչ-որ զգաց մունքներ կային, երկրորդ երեխային ունեն ալու հա մար շատ եմ զղ ջում։ Չեմ հասկանում,գուցե և սիրում եմ նրան, բայց ինձ համար դժվար է այն փաստն ընդունելը, որ նորից դեկրետում եմ, նորից ձեռքերս ու ոտքերս կապկպված են։
Կրթություն ունեմ, բայց աշխատել չեմ հասցրել․․․ ես այնքան էի ուզում ամուսնանալ և երեխա ունենալ։ Ամուսինս օրերով կորում է աշխատավայրում, երեսով է տալիս դա ամեն հարմար առիթին։ Նայում եմ ծանոթներիս, բոլորը կայացած, ինչ-որ հաջողություն ների են հասել, իսկ ես․․․ կարծես անպիտան լինեմ, ոչինչ չեմ կարողանում։
Մասնագի տությամբ իրա վաբան եմ, բայց ինչ օգուտ, եթե ոչինչ չեմ հաս կանում, ամբողջ երիտասար դությունս անցկա ցրել եմ մանկա կան տակդ իրներ փոխելով։ Ընդ որում ամու սինս ինձանից տարիքով մեծ է, սիրում է սովորեցնել՝ ինչպես ճիշտ ապրել, ուտել, քնել, քայլել, խոսել, մի խոսքով, ամեն հարցում խոթում է քիթը։
Ես ուղ ղակի հոգնել եմ այս պիսի կյանքից։ Կրտսերս դեռ շատ փոքր է, որ տանեմ մանկապ արտեզ։ Կարծում եմ՝ կխելա գարվեմ, մինչ կգա այդ օրը։ Ես ուղղակի հիմ արի մեկն եմ, ով առանց ուղեղով մտածելու չսիրված տղամա րդուց երեխաներ է ունեցել։
