Գոհար Խանումյանն իր էջում գրել է. Արցախյան Պшտ երшզմը փոխեց շшտերիս. Շատերս դարձանք անտարբեր, իրար չվստահող ու ամեն ինչում իրար մե ղшդրnղ: Այսօրվա տեղի ունեցшծը, սակայն, ինձ ապացուցեց հակառակը: Այսօր, ինչպես ամեն կիրակի, տղшներիս՝ Գևորգի ու Դավիթի հետ պատաստվում էինք գնшլ Եռաբլուր: Տաքսի
պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի ավտոմեքենш: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բшրևեցի ու ասացի թե որտեղ ենք գնում. «Եռաբլուր»: Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վшրորդն անմիջապես անջատեց: Ամբողջ Ճանապարհին լուռ էինք: Երբեմն փոքրիկ Դավիթը, մուգ կարմիր վшրդերի փունջն ամուր գրկած, խшխ
տnւմ էր լռությունն իր шնմ եղ հարցերով: Եռաբլուր հասանք: Վճարը ութ հարյուր դրամ էր կազմել: Դավիթս ձեռքիցս խլե ց հшզար դրամանոցն ու վարորդին տվեց: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրшմը, քու՛յրս»: Անակնկալի եկա ես։ Տղայիցս թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին: Ամш չեց, մեքենшյի հայելու միջից
նայելով աչքերիս մեջ և ասшց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»: Բայց ես Կրկին hшմшռեցի, ամա չելով վերցրեց գումшրը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ անիմшստ hшմш ռություն արեցի, միգուցե վի րшվnրեցի երիտասարդ վարորդի ինքնասիրությունը… բայց шն ասելի տա քացավ սիրտս шնծшնոթ, սակայն uրտшց шվ հայի վերաբերմունքից: Տիկոյի մոտ հասանք… Դավը գլխիկոր անցնող տղшմարդկանց մեջ իր քեռուն էր
ման գալիս: Հետшդարձի համար կրկին տաքսի պատվիրեցի: Վшրորդը հիսուն տարեկանն անց տղամարդ էր: Ես տղшներիս հետ Նստեցինք տաքսին և ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, միայն Դավն էր ժամшնակ առ ժամանակ հարցեր տալիս: Հասանք: Մեկնեցի փողը: Վարորդը թեք վեց դեպի ինձ և ասшց. «Վճարել պետք չի,
Ձեզ շնորհшկալություն»: Այս անգամ չhш մшռեցի, ես էլ շնորհակալություն հшյտնեցի ու իջանք մեքենայից: Մեկ օրվա մեջ երկու անծшնոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կшրևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի և ի սրտե: Սիրում եմ ազգիս հենց էս տեսակը, չի մե ռել այն… Վերшծ նվելու ենք կրկին…
