Անժելա Սեդրակյանը գրում է. Բարև Լույսս, դեկտեմբերի քսանհինգն է`ամանորից վեց օր պակաս… Ես էլի եկել եմ, նստել եմ քո դիմաց, հերթական նամակն եմ գրում, հասցեն` դեպի անմա հություն… մտածում եմ`ինչպես կնշեիր ու ինչպես կուրախանայիր
ամանորին… արդեն զորացրված կլինեիր, ինչ ուրախությամբ կզարդարեիր եղևնին, ինչպես լույսերը կվառեիր ու կուրախանայիր դրանով… Եղևնին դու պիտի զարդարեիր, բայց եղևնին ու խաղալիքն էին քեզ մոտ եկել, քո լուսավոր տունը զարդարելու … Դու հիմա ամեն տոն երկնքում ես նշում,
ընկերներիդ հետ, հավերժ զինվորներ մնալով… Երկինքն ամենասիրունն ու հարուստն է, որովհետև Դուք էնտեղ եք, լուսավորում ու հսկում եք մեզ… Երանի Ձեզ որովհետև ողջերից էլ ողջ եք…
