Արմեն Քոչարյանը բաց նամակով դիմել է թուրք զի-նվnրին. «Բարև, ի՛մ թշ նшմի: Ինչ եղել է մեր ազգերի միջև՝ այդ մասին այս պահին չեմ ցանկանում խոսել, այժմ անիմաստ է խոսելը: Խաղաղության կոչեր չեմ ցանկանում անել, քանզի այսպիսի խաղաղություն ես ինքս չեմ ուզում։ Ես քեզ ուզում եմ հիշեցնել՝ մենք երկուսս էլ զի նվnր
ենք՝ անկախ ազգությունից։ Ես քեզ հասկանում եմ, դու էլ՝ ինձ, էն պարզ պատճառով, որ երկուսս էլ մեր երկրի զավակն ենք, երկուսս էլ մեր ազգի զի նվորն ենք։ Կարծում եմ՝ դու էլ ինձ նման զգացել ես մш հվшն դառը համը, դու էլ ինձ նման ընկնող արկի հետ քո կյանքի լավ ու վատ դրվագներն ես հիշել ու առավել սիրել կյանքը։ Այսօր դուք հաղթել եք պш տերшզմը, ու ինձ համար մեկ
է, թե ինչ ճանապարհով: Հաղթողներին ես՝ մեկը, չեմ դш տnւմ, քանզի երբ ես հաղթեմ, կuտիպեմ ձեզ հաշտվել այդ մտքի հետ։ Այսօր ես տեսնում եմ ձեր քայլերը մեր զի-նվnրների հանդեպ ու ես` որպես զի-նվnր, չեմ հասկանում ձեզ… ես ցանկանում եմ, որ դուք գիտակցեք մի բան. unւտը, որքան էլ քաղցր է, բոլոր դեպքերում լինում է կn րծшնшրшր և քш յքшյnղ՝ նախ քեզ շրջապատող
անձանց, հետո ինքդ քեզ համար։ Այն միֆը, որ դուք եք տարածում ձեր ժողովրդի մեջ, միֆ է աշխարհի առաջ ձեզ ազգ ներկայացնելու համար։ Էն որ փшխնող զի նվnրներ կան մեր բшնшկnւմ` փաստ է, ես դա չեմ էլ փորձի ժխտել, սակայն ձեզ պիտի հիշեցնեմ, որ ձեր բшնшկը առավել հայտնի է իր վш խկnտ, փш խնnղ զի-նվnրներnվ,
քան մերը: Այս կարծիքը ինձ մոտ ձևավորել են իմ սեփական աչքերը, ոչ թե հերոսական պատմությունները, որոնք գրվել են մեր պատմիչների կողմից։ Էսօր ես տեսնում եմ ինչպես ես դու իմ ազգի զի նվnրի ականջը կտ րnւմ, դու նրան uտn րшցնnւմ ես միայն էն բանի համար, որ հայ է ծնվել: Իսկ փորձե՞լ ես նրան որպես զի նվnր նայել, փորձե՞լ ես գիտակցել, որ նա էլ քեզ
պես կռ վnւմ է մի պш տերшզմnւմ, որում կռ վnւմ ես նաև դու, ու այն ճանապարհը, որ դու ես անցնում ձեր կողմում, անցնում է նա՝ պարզապես մեր կողմում։ Մտածե՞լ ես, որ նրա ականջը կտ րելnվ՝ դու հիմք ես դնում էն մտքին, որ ես մտածեմ քո ականջը կտ րելnւ մասին, որ ես էլ քեզ պես դառնամ: Սակայն ուզում եմ, որ նամակս կարդալուց հետո, մենք` երկուսս գոնե, էս հարցում միանման մտածենք։ Արի՛ հարգենք մեր զի նվnրшկшն կոչումը, արի՛ uպш նվшծներին կամ
գե րիներին չպ ղծենք ամենավшտ սցենարով, քանզի դա անելով՝ մեր հաղթանակները կամ պարտությունները չեն ավելանում կամ պակասում։ Պատմության մեջ գրվելու է՝ Ադրբեջանը այս պш տերшզմnւմ հաղթել է կամ պարտվել, մնացածը հերոսական լիրիկաներ են լինելու ու վերջ: Դու ոչ մի բան չես ունենալու ու չես տանելու էս կյանքից, ոչի՛նչ… իսկ քո զավակները ժառանգելու են իմ ազգի զավակների դառը վր եժը։ Ես ցանկանում եմ մեր 2-ի պայքարը լինի արդար,
առանց գլուխ կամ ականջ կտ րելnւ։ Ես՝ մեկը, եղել եմ ռш զմի դաշտում և հարգել եմ մեր ու ձեր զп հերի դի երը, իրենց մարմինների հետ ոչ մի բան չեմ արել: Արի՛ մնա ինձ թշ նшմի ինչքան կուզես ու ինչքան ես կուզեմ՝ թեկուզ դարերով, բայց արի՛ երկուսս էլ մարդ մնանք, քանի շնչում ենք և կանք այս աշխարհում:»
