Քանի դեռ մեր ծնողները ողջ են, մենք երեխա ենք, սակայն նրանց կորուստը մեծ հարված է լինում, որքան էլ որ հասուն լինենք:
Հետազոտությունն ապացուցել է, որ ծնողների կորուստը կարող է ամբողջովին փոխել ուղեղի աշխատանքը: Այդ հոգեբանական ցավն ազդում է քնի, հիշողության և ախորժակն ապահովվող ազդակների վրա: Սա բացատրվում է նրանով, որ երբ մարդը գտնվում է դեպրեսիայի և խորը ցավի մեջ, սկսում է քիչ ուտել և քնել:
Վաղ տարիքում ծնողի կորուստն անսպասելի դժբախտություն է, որը կարող է մարդուն դեպրեսիայի մեջ գցել:
Ծնողի կորուստը վաղ տարիքում միմիայն ավելացնում է ցավը: Երեխաները, ովքեր մինչ 15 տարեկանը կորցրել են ծնողներից մեկին, ավելի հասուն են լինում կյանքում:
Անկախ նրանից, թե ինչ հարաբերություններ եք ունեցել ծնողների հետ, կամ թե ինչպիսի ծնող են եղել նրանք, նրանց կորուստն, այնուամենայնիվ, փոխում է մեզ թե՛ ֆիզիկապես, թե՛ հոգեպես:
